Langt er um liðið

Langt er um liðið frá því ég dró til stafs á öldum bloggvakans síðast, er ekki örgrannt um að það hafi valdið mínum fjölmörgu aðdáendum uppsölum, innantökum og andvökunóttum.  Svo rammt hefur að þessu kveðið að ég hefi hikstað löngum stundum, skal nú bætt úr og bataður hikstinn og læknaðar innantökur og uppsölur.  Mér til málsbóta er þessi sígilda og marklausa setning: "Ég hef ekki haft tíma."......  Ekki hefur það þó verið imbinn sem hefur haldið mér frá ritningum annála heldur verkefnahrúga og stefnumót við fólk af þessum heimi svo og Ólaf frá Lokinhömrum (Óla Lokbrá).

Á daga mína hefur drifið margt, kannski ekki allt sem er í frásögur færandi en nú skal láta á það reyna hvað ykkur finnst um birtingarþörf efnis.

Allt hefur verið á fullum snúningi í Sóloni síðustu vikur og það var heldur en ekki handagangur í öskjunni þegar hann var svo loks sjósettur.  Þá fór nú reyndar um suma Kínverjana því innan í þeim fór að ólga sjóveiki og höfuðverkir svo að þeir tolldu sumir ekkert í vinnu þó að bátur væri bundinn utan á skip við bryggjuna.  Ekki átti nú ástandið eftir að batna þegar fleyið var fært útá legu, þá var eiginlega bara einn sem þoldi við.

Eitt hádegið fórum við Steindór og Garðar inní Gangkhou með það fyrir augum að gæða okkur á núðlum og Dömplings* og þar sem við sátum þarna og ég var að fikta við myndavélina mína, takandi myndir útí loftið, birtist svartklædd kvensnift við innganginn og ég smellti af henni mynd....hún uppveðraðist við þetta og vildi láta taka af sér fleiri myndir, ég lét það eftir henni og hún stillti Steindóri upp með sér og kjaftaði einhver ósköp.  Síðan vildi hún endilega gefa okkur með sér af matnum sínum og hafði áhyggjur af því hvað ég var hroðalega skítugur og Steindór mikið hærður, vildi hún gera bragarbót á hvorutveggju, náði í sérvíettu og strauk yfir enni mér (servíettan varð brún!), þvínæst reif hún undir hönd á þeim stríðhærða og benti yfir götuna á hárgreiðslustofu.  Svo

kláraði hún matinn sinn eftir að hafa párað eitthvað í bókina hans Garðars.......Þegar hún var farin gerði eigandi staðarins merki með fingrum þar sem einn fingur annarar handar fór inná milli tveggja hinnar handarinnar og var þar með ljóst við hvað þessi dama starfaði..... Ekki fékk hún skotsilfur frá okkur daman sú.

Smiðirnir vinna gjarnan á hækjum sér og þar á meðal er að skera Formækaplöturnar sem fara á veggina.  Þá eru þeir jafnan með réttskeið sem þeir styðja vinstri höndinni á og þar sem þeir eru með hnífinn í þeirri hægri nota þeir hægri fótinn til að stíga á réttskeiðina við hinn endann, svo skera þeir.  Ég hef aldrei séð þá meiða sig á þessu en furðað mig á því hvernig þeir sleppa við það.....ég ákvað að prófa þessa fínu aðferð og þóttist hana numið hafa nokkuð vel. Semsé; ég lagði réttskeið á formækað, lagði hönd og fót á hana og skar eftir kúnstarinnar reglum......framan af stóru tánni á mér!!!!! ég hafði nefnilega ekki tekið það með í reikninginn að fætur mínir væru stærri en þeirra kínversku og því stóðu tærnar of nálægt hnífsblaðinu.  Ég þarf nú ekki að skipta um skónúmer, ég tók bara svona smá flipa af tánni og það blæddi næstum ekki neitt.  Vika án hnjasks er ekki góð vika, eða svo mætti ætla miðað við hversu oft mér tekst að skaða mig í smáu sem stóru, oftar þó í smáu.

Síðasta kvöldmáltíðin var laugardaskvöld fyrir viku síðan eða svo, þann 16.okt.  Þrjú borð voru tekin undir allt liðið á veitingastað á ströndinni.  Þar var líf og fjör og mjög gaman, enda allir í stuði með Guði.  Laddi, einn aðal-sprellikarlinn, kom að máli við mig og vildi gera mér stóran greiða með því að bjóða mér, við fjórða mann, á gleðihús.....hann skyldi borga.  Ég þakkaði "gott" boð en sagði sem satt var að ég væri alls ekki inná þeirri línu að leita á "náðir" vændiskvenna, hann lét gott heita.

Skrýtin tilfinning að kveðja alla kallana daginn eftir, orðinn svo vanur að vera innan um þá og þykír vænt um þá hvern á sinn hátt, sumra mun ég þó ekki sakna, en margra nokkuð.  Þessa karla á ég aldrei eftir að sjá aftur, en svona er jú lífið.

Nú er ég kominn til Hong Kong á ný og tekinn til við lokatörnina í bátaleik fyrir Bjarka, Strúllu, Huldu og Steindór.  Litla káetan ætlar að verða mér verkefni margar daga en vonandi verður hún brúkleg á eftir.  Ég hef sofið í bátnum hans Bjarka síðan Sólon kom frá Kína og það hefur verið sérlega notalegt að láta vagga sér í svefn úti á legunni.

Nú læt ég staðar numið í bili því það gusast útúr mér geysparnir þó að klukkan sé vart 10 að kveldi hér í Langtíburtistan.  Ég bið ykkur vel að lifa og vonast til að pikka meira inn áður en ég sný aftur uppá klakann þann 5.nóv.

Áfram veginn á vespunni ek ég, nema þegar ég fæ far í bíl !

Hvar var ég nú staddur síðast þegar ég bloggaði?  Aha, var að skrifa um veðrið og væntanlegar myndir..... veðrið hefur lítið breyst og myndirnar ekki enn komnar inn, það hefur að vísu komið einn Typhoon eða fellibylur en hann gerði nú lítinn usla nema hvað úrkoman breyttist í hellidembu á tímabili og Kínverjarnir kvörtuðu ógurlega yfir því að þurfa að strita í rigningu, þeir eru víst ekki vatnsheldir eins og alvöru víkingar.  Kínverjar þola hvorki rigningu né sól og því ættu þeir að eiga heima á Svalbarða þar sem sjaldan rignir og sólar gætir ekki í langan tíma..... furðulegt með þjóð sem býr við sólskin, hátt hitastig og rigningu í tíma og ótíma að vera svona fötluð að vera hrædd við rigningu og sól.  „You Icelandic men are not afraid of the rain“ sagði Davíð við mig um daginn þegar skúrir gengu yfir og landar hans urðu lémagna af skelfingu og verklausir hver um annan þveran.

Merkilegur skrambi hvað hnjösk eru nösk að þefa mig uppi, eða ég þau.  Ég var í mestu makindum að afrétta nokkra hornalista úr Eik þegar ég fékk þá flugu í höfuðið að ydda á mér þumalinn með heflinum en þar sem mér var nú kennt forðum að beina aldrei átaki í átt að hefli eða sagarblaði þá var ég nú barasta að færa hendina á milli, en fyrir leti sakir lyfti ég henni ekki nógu hátt og rakst hún því (ekki öll!!!)  í hefilblöðin.  Afraksturinn af þessu varð sá að ég breytti fingrafarinu til frambúðar, heflaði mig innfyrir skinn, blóðgaði mig í leiðinni svo ég þurfti umbúðir.  Steindór batt um sárið með fínu sárabindi, vafði svo málningarlímbandi utanum og sagði svo að hann héldi að ég ætti að kunna á þetta verkfæri, ég játti því en játaði að ég hefði mögulega verið ögn annars hugar og ekki gætt mín nógu vel.  Jamm og seisei, svona er nú líf mitt í hnotskurn, eintóm hnjösk, smá og stór og kemur líklega engum á óvart lengur að ég skuli skeina mig (ekki skeina MÉR heldur fá skeinur) annað veifið.

Þar sem ég læt nú gamminn geysa á þessum ritvelli um sjálfan mig að mestu leyti en skil ýmislegt útundan væri nú gaman ef þú sem lest þetta myndir eyða smá tíma í að skrifa komment á síðuna eða það sem væri enn betra, senda mér email á [e-mail] með fréttum af þér og þínu, það þætti mér vænt um.  Ég er svo upptekinn af sjálfum mér og mínum afrekum að ég gleymi gjarnan að spyrja frétta af þér, fyrirgefðu það.

Ég hef verið iðinn við kolin eða gösin/gasið uppá síðkastið.  Grill stendur hér úti fyrir bæjardyrum og það hefur verið tekið til kostanna, mér hefur lánast í nokkur skipti að grilla hreint ágætis steikur, nú síðast í kvöld þegar lítil rifjasteik og læri voru grilluð; hryggurin Salt og Pipar en lærið Tandoori, Hvítlauks.  Aldeilis úrvalskvöldverður, toppaður með rauðvíni og svo ferskum ananas í eftirrétt.  Svo gerðust undur stór (reyndar fyrir grillið) ÉG VASKAÐI UPP!!!!!  Þjónustudaman er í fríi eins og aðrir í kringum The Mooncake festival og því hafa diskar og annar borðbúnaður hlaðist upp.....Mér var ekki til setunnar boðið þegar aðeins tveir diskar voru hreinir og Steindór vildi heldur að við 4 borðuðum í hollum frekar en að vaska upp......Ég vona að ég eigi ekki eftir að upplifa uppvask með eigin höndum í bráð, það er alger „party killer“ og ég þurfti áfallahjálp en fékk ekki og líður því alveg skelfilega og get ekki á heilum mér tekið, hef svo sem sjaldan getað gert það því ég hef svo oft verið slasaður í gegnum tíðina.  Ég styð heilshugar uppvask annarra en skrifa ekki undir neinar stuðningsyfirlýsingar sem  hníga að mögulegum uppvöskum minna handa..

Í gær (22.sept) var MOONCAKE festival sem er árlegur viðburður og almennur frídagur en það unnu allir samt því Steindór vildi engum gefa frí því mikið liggur við að klára knörrinn, en bauð í staðinn tvölfalt kaup og 100 RMB á mann að auki og 3 bjórkassa á hópinn,

erfitt að hafna slíku kostaboði.  Held þó að þetta hafi bara átt við um Kínverjana hahaha.  Það var hinsvegar tekið af okkur loforð um að við kæmum, ég, Garðar og David til þeirra eftir vinnu, borðuðum og drykkjum með þeim í tilefni dagsins og við þáðum það, þó að það færi nú svo að ég komst bara einn.  Ástæða þess var sú að á leið heim í hádegið beygði einhver dama á hjóli fyrir Garðar svo að hann varð að taka snögga beygju og auðvitað féll hann fyrir henni og datt kallanginn í götuna og hruflaði sig, fékk nokkrar skurfur á vinstri fótinn en ljótan og djúpan skurð á olnbogann og þurfti því að fara til Húídjó á spítala að láta sauma sig saman, David fór með honum svo hann rataði nú örugglega.  Ég fór semsé einn og borðaði mat sem kallarnir sjálfir brösuðu og drakk með þeim í ca 1 1/2 tíma, kjaftaði við þá og þetta varð hin mesta skemmtun, allir voðalega kátir og sumir urðu svo drukknir að það vakti undrun að sjá þá í vinnu í dag....2 þeirra voru nú reyndar afar slappir en létu sig hafa það.  Ég er nú ekki frá því að ég hafi nú orðið drukkinn líka því það er afar ójafn leikur að vera 1 á móti 15 Kínverjum sem skála við þig í tíma og ótíma og fylla í glasið jafnharðan aftur.  Að neita að skála jafngildir ókurteisi og ekki vildi ég nú vera ókurteis við þessa bráðhressu og gestrisnu vini mína þannig að ég fékk víst alveg nægan skammt af Bídjó, Húnjó og Brandy… Bídjó er bjór og Húnjó er rauðvín.  Garðar og Davíð sóttu mig svo um átta leytið og ég fór beint í bólið, vaknaði klukkan sex morguninn eftir……dagurinn fram að hádegi var nú pínu erfiður en svo leið úr mér þynnkan og ég komst í gírinn.

 

Nú hef ég verið að setja í gler í nokkra glugga og nota heilmikið kítti, svart og ávanabindandi, eða allavega álófabindandi því hendur mínar, fingur og fætur (auk fata) eru öll útötuð í svörtu kítti þannig að nú skulda ég Steindóri allavega 1 túbu af Sika 296 en á móti kemur að ég þarf ekki plástra því það er ekki einu sinni hægt að skera, saga eða hefla í gegnum þetta fína kítti…. Góð meðmæli það, næstum eins gott og kíttið frá Pétri Þorgríms í Einari Á !!!

 

Nú er ég búinn að blogga 22.188 orð síðan ég lagði uppí mína fyrri Hong Kong og Kínaferð og fer örugglega að fá sinaskeiðabólgu ef ég fer ekki að leggja frá mér lyklaborðið og þar með tölvuna……

 

Hér skiptast á skin og skúrir…..nei, búinn að skrifa þetta, óþarfi að vera að endurtaka það sama aftur og aftur, óþarfi að vera að endurtaka það sama aftur og aftur, óþarfi að vera…..já, gott í bili, bless.

 

p.s. Kommentið greyin mín.

Allt í þessu fína

Í einni ferðinni rak ég augun í konu sem sat á hækjum sér við að reyna að kenna litla stráknum sínum að pissa á tröppurnar fyrir utan húsið.  Eitthvað var stráksi nú tregur til og þá sló hún á typpið á honum með löngu mjóu priki, líklega hefur það átt að hjálpa honum til að læra þessa kúnst en ég hélt að svona væri nú bara ekki til lengur.  Samskonar aðfarir sá ég síðan í Pinghai nema hvað þar var verið að reyna að fá krakkann til að vera kjurr á sínum stað.  Sumir litlu stubbanna eru í botnlausum buxum svo að auðveldara sé að láta þá pissa/kúka útum allt, afar þægilegt það.

Það gengur annars allt vel í Sóloni Íslandus þessa dagana og eins gott þar sem þessu á að vera lokið um mánaðarmótin næstu, allir kallar kátir og konurnar líka.  Málarinn á eina konu sem hjálpar honum og tekur svo til annað veifið líka, Dengsi fékk sér svo kærustu eftir að hann skildi og finnst (ef marka má David) vissara að hafa hana bara með sér í vinnuna, eitthvað hljóp sú gamla hans útundan sér!!  Skondið að David sagði að Dengsi hefði bara tekið þá sem vildi hann, ekki endilega þá sem hann vildi....Wang er víst líka á biðilsbuxunum en gengur illa þar sem engin vill hann.

Nýi eigandi slippsins er að „gera við“ vegarslóðann niður að slippnum og hann hefur bara aldrei verið verri, fór úr því að vera slæmur, yfir í verri og þarnæst í það að vera herfilegur.  Tilviljanakenndur mokstur moldar inná veginn og yfirklór með beltagröfu gerir bara illt verra og nú má maður nú bara teljast heppinn að fara ekki flatur a.m.k. einu sinni á dag, sérstaklega þegar rignir, þá fer allt í svað og einkar erfitt að halda hjólinu í réttri stefnu hvað þá á réttum kili.

Í gærkvöldi, laugardagskvöld, skruppum við Pasqual, Mamadou og hálfgerður túlkur á The International Bar í litla þorpinu.  Sama kátínan þar og jafnþétt ausið í litlu glösin en þau urðu færri núna en í fyrra skiptið.  Ágætt að fara svona afsíðis því þá síast inn kínverskan smátt og smátt, verst hvað ég er gleyminn þegar ég ekki skrifa niður.  Mamadou er til dæmis fínn í kínversku, hann er frá Senegal en hefur verið hér í nokkur ár.

Það skiptast á skin og skúrir, eða hellidembur eiginlega þessa dagana.  Eitt kvöldið í vikunni voru afar tilkomumiklar eldingar í nágrenninu og við sátum úti í glugga, ég og Jóhannes og fylgdumst með dýrðinni í langan tíma, kannski get ég sett inn myndir fljótlega því ég tók nokkrar á vélina hans, mín nam þetta engan veginn, því miður.

Allt í þessu fína frá Kína

Sunnudagur og svo framvegis.

Jæja, nú er ég semsé orðinn eftir einn og mér er eftirlátið að sprengja Kínverja um hábjartan daginn og það er nú ekki leiðinlegt sport.  Það gerðist svosem ekkert merkilegt í dag, ég var heldur stirðbusalegur og aumur en það hristist nú af mér með tímanum trúi ég og ég verð orðinn góður áður en ég get sagt „Bob‘s your uncle“ eins og títt er í Tjallalandi.

Mánudagurinn byrjaði vel, spjallaði í dágóða stund við Steinu og leið inní daginn með bros á vör, tilbúinn í Kínverjana.  Ágætis veður, svona hlýtt og notalegt, sól skín í heiði, fuglar syngja, krybbur hávaðast og Kínverjar þeyta flautur sínar til að yfirgnæfa nú örugglega allt saman.

Ég er bara eins og ég er..........og þrátt fyrir grínagtuga hegðun er tekið mark á mér.....og það sem meira er.....afköstin eru í fínu lagi hjá köllunum mínu, kannski er því að þakka að ég glettist við þá í tíma og ótíma????   Það held ég nú og sei sei sei.

Á þriðjudagskvöldið heimsóttum við Pasqual, eða Pasakal eins og innfæddir segja, þorpskrána í 600 manna þorpi rétt við farminn.  Við fengum bestu stólana undir rassinn á okkur og svo var byrjað að skenkja tei í pínulitlar skálar og gekk svo lengi vel.  Að lokum var skipt yfir í bjórinn sem var svo hellt í glös á stærð við 1 ½ desilítramál, svo skálaði hver við annan og ef einhver skálaði við þig þurfti ég og sá að drekka en ekki aðrir, fór þá eftir því hvað sá sagði við skálunina hvort því fylgdi lítill sopi eða Skál í botn, oftar var það nú skál í botn.  Eftir hvern sopa var síðan fyllt á glösin jafharðan.  Þarna sátum við ein 10 við lítið borð, húsbóndinn færði okkur soðinn, þurrkaðan smokkfisk og perur og otaði sígarettum í hvern sem vildi og hina líka.  Ætli það láti ekki nærri að 20 bjórflöskur hafi legið í valnum og verðið, með matnum, var svona ca 1.500 íslenskar.  Þetta var hin skemmtilegasta kvöldstund og gaman að því hversu höfðinglegar móttökur við fengum.

Garðar hefur líklega reynt að útskýra fyrir hinum kínverska David, túlkinum okkar, hvað hann væri m.ö. að fara gera á Íslandi því hann spurði mig (David) og var mikið niðri fyrir hvort það gæti verið að bændur á Íslandi færu einu sinni á ári á bak hestum sínum og riðu um allt týnandi upp skít upp af jörðinni og söfnuðu honum saman?  Þetta átti víst að gerast að hausti til skv. upplýsingum frá bóndasyninum Garðari.  Ég kannaðist nú ekki við þessa skítaleitir íslenskra bænda en lagði nú saman tvo og tvo og fékk það út að Garðar hafi útskýrt fyrir honum (á ensku) að bændur færu á færleikum sínum „Looking for sheep“ en David skilur stundum ekki alveg allt og hefur heyrst að hann hafi sagt „shit“ sem er náttúrulega skítur á móti því að sheep eru rollur.....Þannig liggur í því og sumir austurlandabúar segja einmitt shít og þannig getur shíp hljómað eins og shít.  Það er nú annars áhugavert að velta því fyrir sér hvernig skítur yrði dreginn í dilka í réttunum og raðað niður á bæina.......“Jú, (þef þef þef), þetta er úr Surtlu hans Jóns á Völlum, ekki ber á öðru rýjan mín.“

 Ég er semsé, eins og áður segir, einn í koti þessa dagana og hef því nægan tíma til að lesa og skrifa, geyspa og gapa og bíða eftir hátta- og/eða fótatíma.  Velti ýmsu fyrir mér en set það ekki endilega á bloggið mitt enda held ég að fólk hristi nægjanlega mikið hausinn yfir því sem ég skrifa þó að ég fari nú ekki að bera á borð það sem ég ekki skrifa, hvernig sem það gengur nú upp og kemur heim og saman.

The steel guy eins og við köllum hann spurði mig í dag með aðstoð túlksins hvort ég gæti staðfest þær sögusagnir að forsætisráðherran okkar væri lesbía!!!!  Ég kinkaði kolli og sagði að það væri alveg rétt.  Ég veit ekki hvort hann David litli jafni sig nokkurn tíma á þessum fréttum, hann spurði mig hvernig Íslendingar gátu látið þetta gerast, þetta var algerlega ofvaxið hans skilningi og hann æjæjæaði sig í bak og fyrir, hristi hausinn og var alveg miður sín.  Í augum Kínverja verður þjóðarleiðtoginn að vera nánast fullkominn og þetta fannst honum afar langt frá fullkomnun...... Þar hafiði það.

Loksins nýjar myndir

Loks ég mér hefi tekið tak

og tekið teknar myndir

upp þær týnt við tölvuflak

ef til dæmis þú fyndir

.............hjá þér þörf til að skoða þær við tækifæri.

 

Slysafrí og framhaldsagan heldur áfram

Það má nærri geta að ég var nú ekki til stórræðanna daginn eftir slysið mitt og ég fór ekki í Sólon þar sem ég var nú ekki sérlega vel haldinn.  David keyrði mig til læknis í Ganghou og sá tók á móti mér með sígarettuna í öðru munnvikinu og glott í hinu.  David útskýrði fyrir honum hvað hafði á daga mína drifið og doksi benti mér á að koma með sér og á leiðinni henti hann sígarettunni frá sér og ég elti hann inná læknastofuna sem samanstóð af tveimur borðum með dúk á.  Hann benti mér kurteislega á að leggjast á það borðið sem var skreytt færri blóðblettum og tók ég því alshugar feginn.  Tók hann síðan til óspilltra málanna að hreinsa upp sárin og að endingu bar hann sótthreinsandi, rauðan, vökva yfir allt saman og þakkaði pent.  Hann gerði þetta nú betur og faglegar en ég átti von á og innan skamms vorum við David aftur komnir á vespuna en nú á heimleið með lyf í farteskinu og von um bata.

Garðar og Steindór komu síðan þegar vel var liðið á dag og krossuðu sig þegar þeir sáu útganginn á mér en rauður sótthreinsivökvinn gerði sitt til að ýkja ástandið.

Morguninn eftir fór ég síðan til Hong Kong í jöfnun og endurhæfingu hjá hjúkrunarfræðingnum Huldu frænku.  Þar dvaldi ég frá þriðjudegi fram á föstudag og eyddi tímanum að mestu við lestur og viðlíka skemmtan.  Dagarnir lengi að líða þegar svona stendur á en þeir eru nú samt jafnlangir og aðrir, en hafa lag á því að dragast á langinn í hausnum á mér en ekki tjáir nú að fást um það.  En ég las þó Ösku eftir Yrsu og fór langt með Myrká eftir Arnald.

Rebekka kom og sótti mig og Huldu um hádegið á föstudeginum, þær systur voru á leið í mótorhjólapróf í Sha Tin (sem þær stóðust að sjálfsögðu).  Þaðan tók ég lestina til Louwu og sótti um double entry visa til Kína og þeir veittu mér það án þess að mögla en það tók eina tvo tíma svo ég settist á Starbucks, fékk mér Cafe Latte, Feisbúkkaðist í nokkrar mínútur og las síðan.  Ég vek mikla athygli með þessi fínu svöðusár á kálfanum og lærinu, fólk glápir á hrakfallabálkinn sem vonlegt er.  Ég kom við hjá klæðskeranum „mínum“, sótti þar buxur, vesti og jakka sem ég hafði látið gera en skyrturnar voru ekki tilbúnar ennþá.  Bílstjórinn af Farminum beið síðan eftir okkur á bílastæðinu við mollið og við ókum (eða hann) sem leið lá á farminn í Kína.  Sérkennilegt aksturslag hans varð okkur umræðuefni og dæstum við hvað eftir annað.  Honum var sérlega lagið að gíra bílinn vitlaust, var t.d. í fimmta á fimmtíu og svo ók hann sérkennilega varlega á hraðbrautinni.  Það var ekki fyrr en hann var kominn á slóðir sem hann kröfðust varfærni í akstri sem hann tók bílinn til kostanna og keyrði heldur glannalega, fannst okkur.  Eins og hann væri öruggari um sig innan um fjöldann allan af akstursmátaklikkuðum löndum sínum, okkur var ekki sama en við komumst á leiðarenda án þess að lenda í samstuði við nokkurn hlut, dýr eða persónu þarna í myrkrinu.

Um kvöldið sátum við og spjölluðum frameftir og sötruðum bjór (ég held að tölvan hafi skrifað þetta síðasta sjálf!!!!!) og björguðum heiminum og framtíð landa og þjóða.

Laugardagur er runninn upp og Sólon tók vel á móti okkur, þroskaðari en nokkru sinni fyrr, dimmrauður hið neðra en fölari ofar, hefur tekið lit í sólinni og stakkaskiptum innandyra.  Við röltum um allt, fórum yfir fleti og fyrningar og ég reit einhver ósköp í bók svo Garðar, Hulda og Steindór hafa örugglega haldið að ég tæki eftir einhverju af því sem þau létu útúr sér, kemur í ljós hvernig leysist úr því næsta hálfa mánuðinn eða liðlega það.  Þau fóru síðan aftur til Hong Kong, lögðu af stað uppúr hádeginu en eftir sat ég og skalf eins og lauf í vindi því nú var komið að því að skreyðast aftur um borð í vespuna veltugjörnu.  Mér tókst að komast á bak, hún var bara nokkuð spök við mig og þýð og henti mér ekkert af baki en ég hef hana grunaða um að langa til að leyfa mér að endurtaka leikinn svo ég geti nú tekið hinn fótinn fyrir þó ekki væri nema til að gera þá samhverfari.  Ekki loku fyrir það skotið að það hafi nú verið ekið hægar en venjulega í dag, spurning hvað það stendur lengi, vonandi nógu lengi.

Skemmtilegir þessir Kínverjar, þeir höfðu hver sína skýringu á því hvernig þetta hefði borið að og það trúði mér enginn þegar ég „sagði“ að hefði ekið hægt.  Einn sýndi það með látbragði að ég hefði verið að glápa á eftir einhverri skvísunni og við það farið á hausinn, það fannst honum bæði fyndin og mjög líkleg skýring....Ég sagði nú bara BúHÁ (nei) og hristi hausinn.

Komst líka áfallalaust heim, borðaði kvöldmatinn, settist og kláraði Myrká.  Pasqual kom í heimsókn, þáði kók í bauk og við spjölluðum í dágóða stund, svo fór hann og þá tók ég til við að skrifa þessar línur og læt skrifum lokið í bili núna.

Góði ferðalangurinn Eggert, fleiri örsögur af örlögum, öryggi og örugglega öðru

Komiði sæl.

Þessi kafli hefst í miðri kveðjustund í Flugstöð Leifs heppna Eiríkssonar og sjá má fólk á besta aldri í faðmlögum og Jón Ársæl standa hjá spyrjandi: „Sé ég tár á hvarmi?“  Þær eru erfiðar þessar kveðjustundir en eru víst hluti af ferðalögum hafi maður einhvern að kveðja þ.e.a.s.  Þetta var snemma morguns og döggin enn á næstu grösum en áfangastaður minn var að finna fyrr en á þarnæstu grösum.

Flugið gekk/flaug vel og ég kom mörgum klukkutímum of snemma á Heathrow flugvöll en þar drap ég tittlinga framan í fólk og tímann með því að sötra bjór og borða smárétti.  Eftir nokkra bjóra (sem ég kýs að kall svefnmeðal þegar hér er komið sögu) rölti ég mér um borð og sagði „Home James“ við flugmanninn og settist í sæti mitt og beið þess sem verða vildi.  Viti menn, sætin voru bara fín og þjónustan í betra lagi og hvítvínið líka sem ég fékk með matnum.  Ég held barasta að ég hafi farið sætavillt og hafi ekki verið á almennu farrými heldur á farrými þeirra sem vilja anda ofan í hálsmálið á þeim ríku og fínu.  Gott og vel, ég gat allavega sofið vel, þökk sé enskum mjöðum sem ég fjárfesti í, ég skrifa fjárfesti þar sem ölið kostar nú sitt og ég er viss um að Davíð hafi nú ekki keypt sitt öl þarna, allavega ekki fyrr en hann var orðinn fjárhirðir í borg Davíðs.

Hulda og Saga tóku á móti mér á flugvellinum í Hong Kong og síðan dokuðum (biðum....til útskýringa) við öll eftir Steindóri, Starra og Freyju sem komu fljótlega á eftir mér frá Íslandi.  Saga dokaði nú eiginlega ekki því dok er kyrrðarstund þolinmæðis, hún var svona meira í því að þjóta í hina og þessa áttina og hoppa dulítið en við gamla fólkið sáum við henni og náðum henni undantekningalaust.

Þegar heim var komið sátum við að spjalli fram yfir miðnætti og sötruðum bjóra og hvítvín ásamt smá narti í mat.  Daginn eftir slappaði ég nú bara af og las í rólegheitum fram eftir degi.  Þegar fólk kom síðan frá vinnu sinni fengum við dýrindis heilsufæði hjá henni Púsbu....hún setti nú ofaní við okkur og sagði að það væri nú til lítils að gefa okkur heilnæman mat á meðan við drykkjum vín með.....ekkert má maður nú lengur !!!

Til Kína fór ég að morgni fimmtudags, Taxi, Lest, Rúta og Hjólataxi komu mér á leiðarenda.  Ég kálfaðist til að leggja mig í tíma og ótíma þegar ég kom á farminn og átti það eftir að hafa áhrif á svefn minn næstu nætur.

Ég og Garðar spjölluðum svo um heima og geima þegar hann kom síðan úr bátnum, það var nú gott að hitta hann á ný og ég held að honum hafi ekki leiðst neitt að sjá mig heldur.

Það hefur einhver tekið til hendinni í Sóloni Íslandus á meðan ég brá mér í heimahagana því hann var nánast gjörbyltur og hyllir undir sjósetningu.  Kínverjarnir voða glaðir líka að sjá mig aftur og heilsuðu mér með virktum og kjaftaði á þeim hver tuska að venju.

Við frændur keyptum okkur núðlur í Ganghou og fórum síðan í höfuðnudd og hárþvott, mikið óskaplega var það nú gott og þar fengum við mikið fyrir peninginn.  Þetta kostaði nú ekki nema liðlega 320 krónur.  Steindór kom í hús í kvöld og enn var rætt og spjallað um hitt og þetta.

Stutt var nú stoppið Steindórs í þetta sinnið og þeir Garðar fóru til Hong Kong daginn eftir og eftir sat ég með alla kínverjana sem var nú ekki svo galið og fyrsti eindagi með þeim var fínn en hann átti nú eftir að breytast í gnístran tanna og svoleiðis eins og gengur með mig sem hef eitthvert sérstakt lag á því að ná mér í hnjösk !!

Ég var semsé á heimleið eftir búðarferð og var búinn að hafa það í bakþanka að það væri ekki alveg í lagi með vespuna sem mér fannst ekki svara eins og hún átti að gera (ég var ekki að tala við hana), ég rétt búinn að þeysa á liðlega 70 trúi ég búinn að hægja verulega á mér þar sem ég átti aðeins örfáa metra eftir að afleggjaranum að farminum þegar framdekkið annaðhvort sprakk eða þá að legur gáfu sig því það ólmaðist fyrirvaralaust til að framan, lagðist á hliðina og skautaði eftir malbikinu og ég hélt fyrst um stýrið en sleppti svo og renndi mér fótskriðu (liggjandi reyndar, ef það er hægt að segja að maður liggi þegar maður rennur).  Endaði sjálfur rétt utan vegar og brölti á fætur óbrotinn en með helvíti ljót sár, sérstaklega á kálfa, hné, læri, mjöðm og olnboga.....upphandleggur og magi auk stóru táar lítilsháttar sár eftir viðureignina við kínverskan veg.

Ég þarf nú að skoða hjólið betur á morgun, ef ég get þá hreyft mig, því ef það sýnir sig að legur hafi hreinlega gefið sig þarf ég nú að gefa honum David selbita á nefið fyrir að hafa trassað að fara með hjólið í viðgerð eins og margoft var búið að biðja hann um.

Það vill nú svo vel til að Jói farmstjóri á fullt af fínu lækningadóti (næstum allt nema hjúkkubúning) þannig að ég hreinsaði sárin uppúr sótthreinsuðu vatni og setti síðan agalega fínan sótthreinsandi vökva, eldrauðan, yfir allt saman.  Svo skulum við sjá til hvernig nóttin fer í mig og fyrramálið, hvort ég þurfi eitthvað að vera að eyða skotsilfri í lækni vegna þessa......en mér kom í hug gömul vísa þannig að ég reddaði þessu bara sjálfur (allavega í bili).. 

Steindór eða Garðar, ef þið lesið þetta áður en þið komið í kotið ber mér skylda til að geta þess að það er, af ókunnum ástæðum, enginn bjór í ísskápnum, aftur á móti nóg af Coke og vatni.  MUNA GÍTAR nefndarmenn góðir.

Vísan sem ég mintist á hér að ofan er annars svona fyrir áhugasama:

Löngum var ég læknir minn,

lögfræðingur, prestur.

Smiður, kóngur, kennarinn,

kerra, plógur, hestur.

                          Höfundur: Stephen G Stephensson

„Ísland er land þitt....®“

Vissara að hafa tilvitnanir vel merktar svo ekki fari nú fyrir mér eins og HHG þegar hann hélt (að því er virtist) að hann væri HKL stórskáld á Gljúfrasteini, heimildaskrá læt ég þó vera að birta enda flest í blogginu eftir sjálfan mig.

Eftir allnokkra dvöl í Asíu lagði ég land undir fót, loft og láð undir rass og dreif mig heim á klakann sem heilsaði mér með rigningarsudda ef mig misminnir ekki.  Atburðurinn, heimkoman, átti sér stað þann 29.júlí, þá hafði ég dvalið í Hong Kong og Kína frá því 18.apríl við hina ýmsustu afþreyingu eins og fram hefur komið í fyrri tíma heimildum.

Mér var tekið með kostum og kynjum af mínum nánustu og til þeirra tel ég fjölskyldu og vini eins og alsiða er á Íslandi og jafnvel víðar.  Steina sótti mig á völlinn eldsnemma á fimmtudagsmorgni og vafði mig örmum o.s.frv.....förum ekki nánar útí það !!!  Ekki var nú stoppið langt í henni Reykjavík því í kringum kvöldmat keyrðum við uppí Svínadalinn í bústaðinn hvar við gistum fyrstu nóttina.  Af gamaldags hugsun fyrir gamla sál (mig) hafði Steina keypt flatbrauð og hangikjöt og búið til Sviðasultu af betri gerðinni og stífði ég þetta allt úr hnefa og neytti af bestu lyst.

Unglingalandsmótið í Borgarnesi var síðan næsti viðkomustaður, þar keppti Berglind Eva í frjálsum íþróttum, Hástökki, Langstökki, Kúluvarpi, Spjótkasti, 60m hlaupi og 4x100m boðhlaupi.  Þetta var hennar fyrsta stórmót ef frá er talinn Goggi Galvaski.  Hún stóð sig best í spjótinu og boðhlaupinu, átti hinn prýðilegasta sprett og sveitin hennar varð í 3ja sæti þannig að hún fór af mótinu með pening sem er nú ekki amalegt fyrir stúlku sem byrjaði að æfa frjálsar í vor.  Á mótinu hittum við nokkra af okkar bestu vinum og urðu þar fagnaðarfundir eins og nærri má geta.  Gistum á tjaldsvæðinu í tvær nætur en á sunnudagsmorgni ókum við aftur uppí bústað og dvöldum þar fram á þriðjudagsmorgun í rólegheitum og góðum gestakomum.  Ég og Örn fórum t.d. í golf og svo var auðvitað grillað og sitthvor bjórinn drukkinn (eftir golfið!).  Þetta var einn af þessum hringjum sem gefur manni von að golf gæti nú hreinlega legið fyrir manni, árangurinn á þessum fyrstu/fyrri 9 holum sumarsins var slíkur hjá mér að aðdáun vakti, nú eða undrun.

Á þriðjudaginn tók svo við ca 540 km akstur norður á Kópasker til foreldrahúsa með viðkomu í Skógarhlíð hjá Tengdó svona til að kýla vömbina, liðka stirð liðamót og heilsa uppá fólkið (ekki endilega í þessari röð samt).  Skammt lifði eftir af fimmtudeginum þegar við renndum í hlað í Ekrugötunni hjá pabba og mömmu, það leiddi auðvitað til þess að við fórum seint að sofa en að sjálfsögðu var farið snemma á fætur, ég allavega, því við pabbi ætluðum að taka einn golfhring í Ásbyrgi.  Þessar seinni 9 gáfu hinsvegar ekki tilefni til grobbs þegar heim var komið enda var því sleppt sem reyndist mér bærilega auðvelt þrátt fyrir þingeyskt blóð í æðum og loft í lungum.

Auðvitað fengum við svínslega gott Fjallalamb sem við snæddum af bestu lyst eftir að það hafði haft stutta dvöl á stóra gagrillinu hans föður míns sem enginn komst útúr nema fuglinn fljúgandi, þvílík dýrðarsteik.  Fjallalambið rennur manni seint úr minni þó að það staldri stutt við í munni, Norðlensk náttúruafurð fyrir norðlenska náttúruunnendur.

Þó að veðrið sé nú alltaf gott á Kópaskeri var eins og megnið af hlýindnum hefðu brugðið sér bæjarleið á miðvikudagskvöldið (þó tæplega til Raufarhafnar þó að þar sé nú yfirleitt rúm fyrir fleiri gráður á celsíus!!) því að þegar við fórum í Mini-Golf um kvöldið vantaði ríflega 16°C uppá hefðbundinn Kópaskershita, það voru bara 6 gráður í notkun þá stundina sem varð sultardropunum mikið gleðiefni því þeir fóru í ferðalag niður margar nasir, dýfðu sér fimlega niður til jarðar eða enduðu lífdaga sína á handarbökum og úlpuermum, ekki svo að skilja að lok lífdaga hafi verið fagnaðarefni þeirra en ekki heyrði ég þá kvarta, þeir runnu, féllu og ermastrukust orðalaust og síðan hefur ekkert spurst til þeirra.

Daginn eftir vantaði hinsvegar bara 2-4 gráður uppá hitamælinn og þá var það til bragðs tekið að skella sér uppá hærri grundir og í saltan sæ til að kæla blóð í æðum og slökkva hreyfingaþorsta sem sótti á okkur þennan morguninn.  Við fórum uppí sjálfrennireiðina okkar og runnum skeiðið útí Núpsvík og klifum snarbrattan og himinháan Snartarstaðarnúpinn sem gnæfir tignarlegur eina 250-260 metra yfir sjávarmáli en eins og flestir vita þá skiptir lengdin máli og hann er talsvert lengri en hann er hár/lár.  Ég, Steina, Berglind Eva og Ólöf Rún runnum uppá topp án vandræða, nutum útsýnis af toppnum og gengum eftir Núpnum í austurátt og nutum niðurgangs annars staðar.  Þar sem hlýtt var í veðri mönuðum við stelpurnar í að skella sér í sund í víkinni og þær fóru báðar í sjóinn höfðu gaman af og við viðlíka gaman af.

Ekki má nú láta hjá líða að geta gamaldags og gagnlegs matarstúss ferðalanganna og er þar helst til að taka að ungu dömurnar náðu í rammvilltan rabbabara útí Löngulaut, hann var skorinn í bita, sultaður, grautaður og frystur.  Flatkökugerð Steinu stendur nú eiginlega uppúr, hún og mamma gerðu einar þrjár gerðir og steiktar voru þær á pönnu, þ.e. flatkökurnar ekki Steina og mamma, sólin steikti þær auðvitað.  Ekki ætla ég nú að gera minn hlut í þessu of stóran þó ærið sé nú tilefnið þar sem ég sneiddi niður lungann af rabbabarastilkunum, viktaði af mestu natni og setti í poka og bala og reit þyngd innihaldsins á þar til gert blað svo hægt yrði að vigta ofan í matargesti framtíðar.

Fínt stopp á Kópaskeri og eftir kvöldmatinn ókum við sem leið lá inná Akureyri, ókum framhjá þeim ágæta bæ inní hina blómlegu Hörgárbyggð hvar við beiddumst gistingar og fæðis hjá hjónum sem búa í þessari afskekktu alfaraleiðarsveit.  Var það auðsótt mál og var okkur tekið með kostum, kaffi og kleinuhringjum.

Fiskidagurinn mikli var næsta fórnarlamb ferðalanganna og við tókum hann í nefið en fiskisúpan fór innum munninn því annars er nú hætt við að humrarnir hefðu stíflað nasirnar sem hefði nú verið lakara.  Ásdís bættist í hópinn á Dalvík.  Júlli hefur enn eitt árið verið þokkalega Guðhræddur og vís því veðrið lék við okkur og hina líka á Fiskidaginn eins og alla undanfarna Fiskidaga, það gera örugglega öll þessi knús sem hann kemur fólki í, góður andi skilar sér í brottfluttum rigningarskýjum, þau forðuðu sér við fyrsta knús og sáust ekki aftur fyrr en unglingadrykkjan hófst en þá var nú ráðsetta fólkið gengið til náða.

Dalvík hefur tekið sjóstakkaskiptum hin seinni ár og þessi hátíð, móðir allra hátíða á Fróni, hefur óumdeilanlega verið undirrót þess og hvati íbúa til að fegra hús sín og umhverfi sem er afar gleðilegt.  Eitthvað þarf þó að gera til að sporna við unglinga- flæði og drykkju fyrir næsta Fiskidag svo að hinn almenni gestur njóti hátíðarinnar betur eftir að skyggja tekur.

Tókum saman að morgni sunnudagsins, tengdum kúlutjaldið (tjaldvagninn) aftan í sjálfrennireiðina pöllóttu og brunuðum hægt og af yfirvegun inní Skógarhlíð og eyddum deginum þar í sitt af hverju, líklega hefur át og kaffidrykkja verið áberandi ef marka má þyngdina á pistlahöfundi þessa dagana!!!

Enn freistaði fjallklifur og næsti klifurklettur sem varð á vegi okkar liggur ofan Akureyrar og ber nafnið Súlur.  Þangað örkuðum við í morgunsólinni og gengum semsagt á Súlur eða öllu heldur á Ytri Súlu, tímans vegna gátum við ekki gengið á þá syðri.  Ásdís þurfti að vinna þannig að hún flaug um loftin blá til höfuðborgarinnar.  Steina og Erla tengdó fóru á Handverkssýninguna á Hrafnagili en við Ólöf Rún og Berglind Eva skelltum okkur á Smámunasafnið, í bakaleiðinni tókum við hús á ísfólkinu í Holtsseli og keyptum þar bráðgóðan en ansi dýran kúluís sem við snæddum og sleiktum á hlaðinu áður en við fórum inní Kjarnaskóg til leikja.  Sólbað á pallinum, spjall og annað skemmtilegt þar til við fórum síðan suður á bóginn þar sem verkefni biðu þar úrlausna.

Hittum hina og þessa vini, gerði einhver smávik viðvíkjandi Emar byggingavörum, því ágæta en verkefnaskerta fyrirtæki.  Naut samvista við mína nánustu.  Kvöldmatarboð hjá Sigrúnu og Valda í Hveragerði beið okkar handan við hornið og þar áttum við virkilega góða kvöldstund með góðum vinum, höfðu þar nætursetu því við ætluðum að ráðast í sjóferð um suðurhöf morguninn eftir.

Vestmannaeyjar hefðu blasað við okkur ef ekki hefði verið fyrir þokukraga sem hringaði sig um suðurlandið hálft, hafið, miðin og eyjarnar.  Mergjaður dagur í Eyjum, rölt og rúnt í fallegu veðri – ákveðinn útilegustaður einhverja valda helgi næsta sumar og þá vonandi hópferð góðra vina.....takið helgina frá strax.....hvaða helgi segir þú??? Kemur í ljós segi ég, engan æsing, it‘s on Need to know bases only.

Hjemmelaved pizza i aften hos os i Jöklafold (finn ekki danska Ö-ið þannig að ég rita ekki meira á dönsku), þangað kom fólk úr ýmsum áttum og hitti ég þar Rakel Maríu í fyrsta sinn síðan í apríl, það var nú gott að sjá hana.

Ýmislegt snudd og aðrir snúningar á fimmtudeginum en man þá ekki alla svo gjörla enda langt um liðið og ég gleyminn með abbriggðum þegar sá gállinn er á mér.....jú Hrenni, Eygló, Gulli og Kristínn komu í heimsókn og þáðu góðgjörðir og við skiptumst á skemmtisögum sem og öðru munngæti og eyrnakonfekti frameftir kvöldi.  Á tólfta tímanum komu síðan Erla, Garðar og Ólöf Rún í bæinn.

Fundur með Jáverk og annað Emar tengt í dag, sömuleiðis rúntur eftir parketi með viðkomu í Ellingsen.  Leiðin lá síðan uppí Draumahlíð í Svínadalnum um miðjan daginn, alltaf gott að komast í sumarbústaðinn þó að mörg handtökin séu eftir en þau fara víst ekki neitt frá manni svo engu er að kvíða fyrir þá sem þjást af verkleysiskvíða eins og við Steina. 

Laugardagurinn fór í vöknun, stigasmíði, gróðurstörf, beðatiltekt, berjatínslu, flísalögn, sóðaskap, eldhúsverk og gestamóttöku og endaði á stórfínni máltíð í neðra hjá Lindu og Bigga og þar eyddum við svo kvöldinu.  Margir komu í heimsókn og var því gnótt góðra gesta í kotinu yfir helgina og það var ljúft.

Mjög á sömu lund var sunnudagurinn nema hvað gestakomur voru ekki eins tíðar en skúrir heimsóttu okkur ofan af himnum annað veifið en þeim var nú ekki boðið í kaffi og meððí.  Í dag er 15.ágúst og á morgun skal ég til Hong Kong og Kína aftur og því urðum við víst að fara aftur til borgarinnar til að klára pökkun og annað tilheyrandi undirbúningi ferðalags.  Þegar kotið var síðan orðið tómt af gestum og heimafólki var tíminn notaður til að fara í sturtu sem var nú uppástunga tilvoandi Argentínufara sem ugglaust hefur fundið á sér að við þyrftum á því að halda, nú eða þá að hún hafi fundið af okkur einhvern fnyk þar sem ekki er hægt að fara í sturtu í bústaðnum ennþá, allavega ekki í sturtunni.

Síðustu vinirnir komu síðan í kvöld að kveðja,  þar voru á ferðinni Edda og Örn.  Þar sem flugið mitt var á dagskrá snemma morguns kvaddi ég tengdó, Ólöfu Rún og Ásdísi áður en ég fór að sofa.  Ásdísi sé ég t.d. ekki fyrr en í júlí á næsta ári því að hún er að fara sem skiptinemi til Argentínu í 11 mánuði.

Jæja gott fólk,  nú nenni ég barasta ekki að skrifa meira í bili enda nálgast miðnætti hér í Kínaveldi (þar sem ég er alltént) og Íslandsdvölinni hafa verið gerð nokkuð góð skil, má vera að ég hafi gleymt einhverju og fært sumt í stílinn og bið ég fólk og atburði velvirðingar hafi ég ekki gert þeim svo hátt undir sem þeim þykir/þætti tilhlýðilegt og kurteist.  Það verður nú ekki aftur tekið hafi mér orðið á mistök en þau verða vart nokkrum til tjóns.  Errare humanum est og allt það.  Góðar stundir lesandi góður og bless í bili.

 

Farinn er veg allra vega

Vinurinn útí bláinn.

Íslandsdvöl áður ítarlega

Ýrði ég yfir skjáinn.

Skrif hefjast að nýju eftir eftir langa ritstíflu

Nú fer að hefjast nýr kafli í blogginu og þar sem ég hef fengið ítrekaðar „kvartanir“ yfir skrifleysi ætla ég að reyna að standa mig betur framá vetur.  Þetta hefur m.a.s. gengið svo langt að ein manneskja vildi senda mér reikning fyrir að fara oft erindisleysu inná bloggið í leit að nýjum færslum og/eða myndum, hafði víst eytt drjúgum tíma í það og tími hennar dýrmætur.

Nú er ég semsé kominn aftur til Kínaveldis og verð þar um einhvern tíma og sendi ykkur línur annað veifið á blogginu og það gæti vel verið að ég byrjaði á því að tæpa á því sem á daga mína dreif á Íslandi þennan ríflega hálfa mánuð sem ég dvaldi þar um daginn.