1.maí

Það var nú ekki verkalýðslegur dagur í dag hér á Pollinum fyrir utan Sai Kung, öðru nær.  Hulda Þórey hafði nefnilega fengið þá bráðgóðu hugmynd að smala saman Kópaskersbúum og nærsveitungum í allsherjarvinnu um borð í bátnum.  Það var nú heldur betur handagangur í öskjunni og mikið gert þann daginn, ekki svo að skilja að lítið hafi gerst hina dagana, nei nei og sei sei.  Frá Kópaskeri voru mætt þessi: Garðar föðurbróðir og faðir, Hulda Þórey dóttir, móðir með og án ljóss, Rebekka Kristín einnig dóttir og lífskúnstner og að síðustu stórsnillingurinn sköruglegi Eggert Marinósson, bróðursonur, faðir og faglegur ráðunautur sumra.  Aukinheldur var þarna staddur Eyfirðingurinn Kristján Garðarsson heimshornaflakkari og skútueigandi, ennfremur Pusba, Rosa og Ajante frá Sri Lanka (hjálparar).  Þetta var semsé aldeilis ljómandi dagur og tveimur dögum síðar kom í ljós að bátseigendur voru hrærðir eins og KEA skyr þegar þau fréttu hvað hefði farið fram og við sögðum, eða hugsuðum: Verði ykkur að góðu gott fólk.

Að dagsverki loknu skyldi nú haldið í útilegu og það kann nú að hljóma kyndulega í eyrum hins heimóttarlega Frónbúa að það sé hægt að fara í útilega þó ekki sé við frostmark og grýlukerti drjúpi af hverju strái (sem er nú reyndar gott útí whiský-ið!).  Planið var semsé að fara til móts við Steindór, Starra og Freyju sem höfðu farið í vík eina sem heitir ósköp hljómfögru nafni sem ég man ekki í svipinn en er samt mikils virði þó að hún heiti ekki neitt í bili.  En þau plön þurftu náttúrulega að hrynja en þó ekki til stórra skaða, ég man ekki betur en að við gerðum gott úr því og hættum við í bili en ákváðum að hitta þau frekar á morgun, við hljótum að hafa borðað einhvers staðar en ég man ekkert hvar eða hvað endar er það nú ekki stærsta málið... sjáumst í fyrramálið á nýjum slóðum.