5.maí

Þá er nú komið að sundinu aftur, úff og ég sem þoldi ekki sund áður en ég kom hingað og var logandi smeykur við að ég myndi drekkja mér í klaufalegum tilburðum mínum við að komast bakka á milli hér fyrstu skiptin.  Að fara úr því að koma sér haganlega fyrir í heita pottinum yfir í að synda 700 metra á einu bretti er heilmikið og stórt stökk fyrir einn mann en lítið skref fyrir mannkynið svo ég vitni nú óbeint í Neil Armstrong.  Ekki er að orðlengja það að ég sveif yfir vötnum eða silaðist í gegnum þau heila 1.000 metra (segi og skrifa eittþúsundmetra, heilan kílómetra) og það var bara ekki svo voðalega erfitt.  Þegar ég var búinn að leggja 400 metra að baki var eftirsundið leikur einn (pínu ýkt en þó með sannleikskornum á víð og dreif).  Og Bjarki synti bara 50% lengra en ég núna en ekki þessa ósvífnu 100% lengra eins og þegar ég setti mitt fyrra persónulega met uppá 800m.  Kannski kemst ég bara í form, annað en hnöttótt form meina ég auðvitað.  Ég var búinn að gefa það út að ég ætlaði að vera tálgaður og tanaður þegar Steina kæmi út en það gengur nú ekki voðalega hratt og ekkert hraðar þó að ég gleymi hvað ég lét ofan í mig og hvar, maður platar víst ekki holdafarið með minnisleysi, ofholdgun hefur óbrigðult minni þó að ég verði ekki minni.

Bátadútl og einhver Emar mál inná milli og þá svona mest til að ergja mig sem er ekki gott.

Nú var sko hreinlega borðað heima og ég get svarið það að ég man það þó langt sé um liðið, svo fór kvöldið í eitthvert tölvusýsl og slitrótt samtal uppá Frón og ég steinsofnaði rétt uppúr 22 enda hafði nóttin á undan borið með sér skamman svefn.