10. – 17.maí

Nú ber nýrra við, ég hef ekki bloggað í mjög langan tíma og þykir mér og sumum öðrum það afar leitt enda hafa sumir haft gaman af því að lesa bullið í mér sem hefur á köflum ekki riðið við einteyming eins og búast mátti við af mér.

Nú hafa dagar sumir orðið öðrum líkir og ekki kannski margt fréttnæmt á daga mína drifið utan þá ótrúlegu staðreynd að eitt kvöldið synti ég heila 1200 metra sem er víst héraðsmet í mínum aldurs- og getuflokki.  Þetta gerði ég nánast án þess að blása úr nös en blés þeim mun meira útum munninn í staðinn því sund útheimtir jú öndun annað veifið.  Lítið hefur orðið úr íþróttaiðkun og minna en til stóð og hugur minn og líkami allur stefndu á og er það ögn miður og ég er því miður miður grannur og miðhlutinn bara stækkar ef eitthvað er!  Þó má nú geta þess að það gengur betur með hitt markmiðið af „tálgaður og tanaður“ því ég hef tekið dulítinn lit þrátt fyrir dumbungsveður og ský á himni.  Tálgaði hlutinn af áætluninni verður að bíða enn um sinn því að dálkurinn (gamalt heiti yfir hníf fyrir þá sem ekki vita) sem átti að tálga mig bítur ekki á neitt nema steikur og rjómahlaðið meðlæti.

Ég hef fengið hið afar óskemmtilega viðurnefni „Lekandinn“ en tek þó fram að það hefur enga skírskotun í hvimleiðan sjúkdóm heldur hitt að ég virðist hafa lag á því að finna og/eða búa til (fer eftir því hver segir frá) göt og leka í bátnum og er það víst ekki heppilegt því bátar eiga jú að halda vatni en ekki leka því.  En eftir síðustu hellirigningu virðist nú vera búið að skrúfa fyrir alla leka, utan einn en það er nú leikur einn.

Alla vikuna, frá síðasta bloggi, hef ég sumsé unnið í lekabyttunni og alla helgina einneigin og því hefur dægradvöl, önnur en matarinnbyrðingar, ekki tafið mig.  Ég hef að vísu unnið langan vinnudag og sinnt vambakýlingum af þvílíkum þrótti að ævisagnaritun hefur farið fyrir ofan garð og neðan.  Mér hefur enda verið mikið í mun að koma sem flestu í verk áður en mín tilvonandi birtist hér í Hong Kong með gleðibros á vör, blik í auga og opinn faðm, það mun gerast á þriðjudaginn, þann 18.maí.

Bjarki hefur nú verið eitthvað út og suður uppá síðkastið (munaði litlu að ég skrifaði skítkastið en það slapp fyrir horn) og lítið gagn verið í honum og svo hefur hann borið fyrir sig vinnunni sinni þegar mig hefur vantað hann í einhver smáverk um borð.  Það er nú líka kannski eins gott því dagpart einn sem hann var um borð tók hann uppá þeim fjanda að finna fleiri polla og lekastaði en ég (og hann) kærði mig um, auðvitað þurfti að sinna þeim sem aftur tafði mig frá mínum verkum þannig að ekki styttist nú Tú Dú listinn daginn þann en lengdist frekar sem er ekki heppilegt því að dvölin mín styttist í annan endann.

Adjante hefur vart undan að þrífa eftir okkur, ég óhreinka hér og bið hann svo að skúra, skrúbba og bóna....svo kemur Bjarki í kjölfarið og sagar og sker og þá fer allt á kaf í ryk aftur og kalleyminginn skilur ekkert í þessum hvítu vitleysingum.  Ég held að hann skilji mun frekar afhverju það kemur alltaf upp nýr og nýr staður sem vatn kemst um heldur en því hvernig okkur tekst alltaf að setja allt á hvolf æ ofaní hvað, en hann kvartar nú ekki greyskinnið sem er gott.

Ekki má nú gleyma okkar ástkæru Ísafold og fjallkonunni fríðu sem er með þvílíka uppgangspest að allur heimurinn er orðin einn risastór öskuhaugur.  Uppsölur Eyjafjallajökuls hafa nánast leitt til steinsmugu hjá mér sökum þess að ég hef svo miklar áhyggjur að ég fái ekki hana Steinu til mín á tilsettum tíma sem yrði afar bagalegt fyrir hríðversnandi sálartetur mitt, það arma tetur þyrfti nú eiginlega meira á fótanuddi að halda en margur annar, gott ef það hefði ekki gott af heilun líka. 

Talandi/skrifandi um Ísland, þar á ég víst fyrirtæki sem EMAR heitir og það heldur mér líka nærri niðurgangi þessa dagana en ég á góðan vin þar uppi á Fróni sem hleypur á eftir mér með salernispappír, sóp og skóflu og þurrkar upp eftir mig spörðin misstór og blaut.  Ekki er nú örgrannt um að hann eigi hönk uppí bakið á mér pilturinn sá.  En eitthvað er þó jákvætt að gerast hjá EMAR þó ekki sé það nú víðfeðmt eða stórt í sniðum enda árar nú ekki til þess á Fróni þessi misserin, en allt um það, andæft skal meðan stætt er og svo kemur í ljós hvar árarnar lenda að lokum eða hvort á þær verði lagst eða þær lagðar í bát, það veltur á ýmsu.

Aftur til Hong Kong, nú er aðeins einn dagur þar til Steina kemur (Ekki þegar þetta er skrifað heldur þegar þetta átti að birtast á vefnum, því nú er í þykjustunni 17.maí.  Það er keppst við að klára og snurfusa bátskömmina og í dag var hann fylltur af vatni og skrúbbaður hátt og lágt svo maddömmunni frá Fróni verði nú ekki illt við þegar hún kemur í sparidressinu sínu og lopapeysunni spígsporandi upp á dekk.  Meira síðar, næsta blogg myndi spanna svo mikið sem fyrstu vikuna hennar hér í austurvegi.  Stefni á að setja inn myndir í leiðinni, tókum fullt af myndum.