Slysafrí og framhaldsagan heldur áfram

Það má nærri geta að ég var nú ekki til stórræðanna daginn eftir slysið mitt og ég fór ekki í Sólon þar sem ég var nú ekki sérlega vel haldinn.  David keyrði mig til læknis í Ganghou og sá tók á móti mér með sígarettuna í öðru munnvikinu og glott í hinu.  David útskýrði fyrir honum hvað hafði á daga mína drifið og doksi benti mér á að koma með sér og á leiðinni henti hann sígarettunni frá sér og ég elti hann inná læknastofuna sem samanstóð af tveimur borðum með dúk á.  Hann benti mér kurteislega á að leggjast á það borðið sem var skreytt færri blóðblettum og tók ég því alshugar feginn.  Tók hann síðan til óspilltra málanna að hreinsa upp sárin og að endingu bar hann sótthreinsandi, rauðan, vökva yfir allt saman og þakkaði pent.  Hann gerði þetta nú betur og faglegar en ég átti von á og innan skamms vorum við David aftur komnir á vespuna en nú á heimleið með lyf í farteskinu og von um bata.

Garðar og Steindór komu síðan þegar vel var liðið á dag og krossuðu sig þegar þeir sáu útganginn á mér en rauður sótthreinsivökvinn gerði sitt til að ýkja ástandið.

Morguninn eftir fór ég síðan til Hong Kong í jöfnun og endurhæfingu hjá hjúkrunarfræðingnum Huldu frænku.  Þar dvaldi ég frá þriðjudegi fram á föstudag og eyddi tímanum að mestu við lestur og viðlíka skemmtan.  Dagarnir lengi að líða þegar svona stendur á en þeir eru nú samt jafnlangir og aðrir, en hafa lag á því að dragast á langinn í hausnum á mér en ekki tjáir nú að fást um það.  En ég las þó Ösku eftir Yrsu og fór langt með Myrká eftir Arnald.

Rebekka kom og sótti mig og Huldu um hádegið á föstudeginum, þær systur voru á leið í mótorhjólapróf í Sha Tin (sem þær stóðust að sjálfsögðu).  Þaðan tók ég lestina til Louwu og sótti um double entry visa til Kína og þeir veittu mér það án þess að mögla en það tók eina tvo tíma svo ég settist á Starbucks, fékk mér Cafe Latte, Feisbúkkaðist í nokkrar mínútur og las síðan.  Ég vek mikla athygli með þessi fínu svöðusár á kálfanum og lærinu, fólk glápir á hrakfallabálkinn sem vonlegt er.  Ég kom við hjá klæðskeranum „mínum“, sótti þar buxur, vesti og jakka sem ég hafði látið gera en skyrturnar voru ekki tilbúnar ennþá.  Bílstjórinn af Farminum beið síðan eftir okkur á bílastæðinu við mollið og við ókum (eða hann) sem leið lá á farminn í Kína.  Sérkennilegt aksturslag hans varð okkur umræðuefni og dæstum við hvað eftir annað.  Honum var sérlega lagið að gíra bílinn vitlaust, var t.d. í fimmta á fimmtíu og svo ók hann sérkennilega varlega á hraðbrautinni.  Það var ekki fyrr en hann var kominn á slóðir sem hann kröfðust varfærni í akstri sem hann tók bílinn til kostanna og keyrði heldur glannalega, fannst okkur.  Eins og hann væri öruggari um sig innan um fjöldann allan af akstursmátaklikkuðum löndum sínum, okkur var ekki sama en við komumst á leiðarenda án þess að lenda í samstuði við nokkurn hlut, dýr eða persónu þarna í myrkrinu.

Um kvöldið sátum við og spjölluðum frameftir og sötruðum bjór (ég held að tölvan hafi skrifað þetta síðasta sjálf!!!!!) og björguðum heiminum og framtíð landa og þjóða.

Laugardagur er runninn upp og Sólon tók vel á móti okkur, þroskaðari en nokkru sinni fyrr, dimmrauður hið neðra en fölari ofar, hefur tekið lit í sólinni og stakkaskiptum innandyra.  Við röltum um allt, fórum yfir fleti og fyrningar og ég reit einhver ósköp í bók svo Garðar, Hulda og Steindór hafa örugglega haldið að ég tæki eftir einhverju af því sem þau létu útúr sér, kemur í ljós hvernig leysist úr því næsta hálfa mánuðinn eða liðlega það.  Þau fóru síðan aftur til Hong Kong, lögðu af stað uppúr hádeginu en eftir sat ég og skalf eins og lauf í vindi því nú var komið að því að skreyðast aftur um borð í vespuna veltugjörnu.  Mér tókst að komast á bak, hún var bara nokkuð spök við mig og þýð og henti mér ekkert af baki en ég hef hana grunaða um að langa til að leyfa mér að endurtaka leikinn svo ég geti nú tekið hinn fótinn fyrir þó ekki væri nema til að gera þá samhverfari.  Ekki loku fyrir það skotið að það hafi nú verið ekið hægar en venjulega í dag, spurning hvað það stendur lengi, vonandi nógu lengi.

Skemmtilegir þessir Kínverjar, þeir höfðu hver sína skýringu á því hvernig þetta hefði borið að og það trúði mér enginn þegar ég „sagði“ að hefði ekið hægt.  Einn sýndi það með látbragði að ég hefði verið að glápa á eftir einhverri skvísunni og við það farið á hausinn, það fannst honum bæði fyndin og mjög líkleg skýring....Ég sagði nú bara BúHÁ (nei) og hristi hausinn.

Komst líka áfallalaust heim, borðaði kvöldmatinn, settist og kláraði Myrká.  Pasqual kom í heimsókn, þáði kók í bauk og við spjölluðum í dágóða stund, svo fór hann og þá tók ég til við að skrifa þessar línur og læt skrifum lokið í bili núna.