7.maí

Þrumur og eldingar ennþá og ekkert sprikl í morgunsárið og í raun sátum við heima ég og Bjarki frændi og ræddum ýmsa hluti og ég sinnti Emar málum frameftir morgni en að endingu tókst okkur nú að koma okkur niður í bát til skrafs, ráðagerða og framkvæmda.  Stutt var sú skemmtun því við fórum uppá fastalandið að taka á móti sendingu frá verslunarkeðjunni Wellcome, Ajante fór með góssið um borð en við settumst við borð, í klúbbnum, snæddum þar máltíð og spjölluðum í dágóðan tíma og það var nú bara gott og afslappandi.

Eitthvað varð nú að vinna meira og ég fór því aftur um borð, hjó, reif og tætti til að komast í gegnum vatnsskemmda viði á tveimur stöðum í bátnum.  Í salarkynnum/kytrum starfsfólksins (Crew Cabin) boraði ég eitt gat uppí neðstu tröppuna og fékk 3 fullar fötur af fúlu vatni, föturnar eru reyndar í stíl við íbúana hér, í smærri kantinum en mikil ósköp bunaði þarna niður og er það miður.

Svona ca uppúr 7 í kvöld hætti ég að vinna og fór í að meðhöfunda með henni Steinu fyrir brúðkaup morgundagsins, Víðir bróðir hennar er að fara að gifta sig henni Eyrúnu sinni.  Ljótur skrambi að missa af tækifæri til að ota sínum tota og troða upp með hljóðfæraspili, gamansöng og almennu bulli en þá verður Steina bara að sjá um uppistandið, hún á nú örugglega eftir að hrista það framúr erminni.

Setti inn talsvert af myndum í albúm Hong Kong #3.

Í þessum skrifuðum orðum sit ég flötum beinum í bátnum, ber að ofan, úti á dekki í 27°C og klukkan 01.40 en loks búinn að ná upp blogglausum dögum og býð góða nótt þó að klukkan heima sé aðeins 17.40.

6.maí

Engin heilsurækt í morgunsárið en þeim mun fyrr farið til vinnu.

Þessi dagur var nú ekkert stórmerkilegur held ég, svona frameftir að minnsta kosti og fátt um hann að segja og er hann úr sögunni..... eða nei, ekki alveg.... heilsuræktin lá í leyni rétt hérna megin við kvöldmatinn.  Við fórum; fjórmenningaklíkan og syntum mislangt, ég eina 800 metra en hinar eitthvað ögn lengra og jafnvel ekki loku fyrir það skotið að þeir hafi farið hraðar líka.

Matur hjá Pete og Beverly, fínasta fjórrétta austurlensk blanda.

Á eftir, uppáhaldið mitt: Fótanudd og ég steinsofnaði í stólnum.  Nuddarinn fann marga staði þar sem hann þurfti að nudda sérstaklega og/eða fara varlega og hnyklaði oft brýrnar og horfði á mig óræðu augnaráði þegar hann nuddaði gömul og ný hnjösk og fann m.a.s. auma bletti sem ég vissi ekki að væru til.

Stilltur strákur sem ég er fór ég síðan beint heim í kot með Strúllu og Bjarka en þegar heim var komið var klukkan reyndar orðin 23.30 en ég lét mig þó hafa það að vaka til svona ca 1 eftir miðnætti svona til að reyna að ná í skottið á sjálfum mér og þá meina ég varðandi fyrirliggjandi verkefni til að forðast nú allan misskilning.

Það hellirignir og þrumur og eldingar raska næturró minni auk þess sem ég gleymdi að slökkva á tölvunni svo að Steina sendi mér skilaboð klukkan 4.30 í nótt og spurði hvað ég væri eiginlega að gera á Skype-inu á þessum tíma, var hún afar byrst í riti (eða þannig).

5.maí

Þá er nú komið að sundinu aftur, úff og ég sem þoldi ekki sund áður en ég kom hingað og var logandi smeykur við að ég myndi drekkja mér í klaufalegum tilburðum mínum við að komast bakka á milli hér fyrstu skiptin.  Að fara úr því að koma sér haganlega fyrir í heita pottinum yfir í að synda 700 metra á einu bretti er heilmikið og stórt stökk fyrir einn mann en lítið skref fyrir mannkynið svo ég vitni nú óbeint í Neil Armstrong.  Ekki er að orðlengja það að ég sveif yfir vötnum eða silaðist í gegnum þau heila 1.000 metra (segi og skrifa eittþúsundmetra, heilan kílómetra) og það var bara ekki svo voðalega erfitt.  Þegar ég var búinn að leggja 400 metra að baki var eftirsundið leikur einn (pínu ýkt en þó með sannleikskornum á víð og dreif).  Og Bjarki synti bara 50% lengra en ég núna en ekki þessa ósvífnu 100% lengra eins og þegar ég setti mitt fyrra persónulega met uppá 800m.  Kannski kemst ég bara í form, annað en hnöttótt form meina ég auðvitað.  Ég var búinn að gefa það út að ég ætlaði að vera tálgaður og tanaður þegar Steina kæmi út en það gengur nú ekki voðalega hratt og ekkert hraðar þó að ég gleymi hvað ég lét ofan í mig og hvar, maður platar víst ekki holdafarið með minnisleysi, ofholdgun hefur óbrigðult minni þó að ég verði ekki minni.

Bátadútl og einhver Emar mál inná milli og þá svona mest til að ergja mig sem er ekki gott.

Nú var sko hreinlega borðað heima og ég get svarið það að ég man það þó langt sé um liðið, svo fór kvöldið í eitthvert tölvusýsl og slitrótt samtal uppá Frón og ég steinsofnaði rétt uppúr 22 enda hafði nóttin á undan borið með sér skamman svefn.

4.maí

6.30 !  Út að hlaupa, engin miskunn, eftir aðeins tæplega þriggja tíma svefn en það tjóir ekki að liggja í bælinu í einhvern óratíma, það gerist nú lítið með því móti.  Upp, í larfa og skó og út eins og engispretta út á engi að spretta úr spori.  Fínasta hlaup og Steindór er mennskari en margur garpurinn hér því hann er ekkert að neyða mann í manndrápshlaup þegar brekkurnar taka við, þá er nú bara gengið rösklega og jafnvel spjallað ögn ef það er ekki eitthvað merkilegt í Hlaðvarpinu hjá honum (Podcast).  Sveittir og sælir komum við í kot og fengum dögurð.  Bjarki kom þar aðvífandi og tafði mig ögn við vinnuna því að hann vildi endilega fá kaffidreytil og skeytti lítt um vinnuákafa minn sem ég þá snarlega reyndi að hemja, temja og salta niður.

Vinna, vinna, vinna og Bjarki Viðar lagði leið sína í innkaupaleiðangur að kaupa fittings (enn einu sinni), hann keypti voðafína fittings eftir listanum frá pabba gamlan en auðvitað passaði sá engan veginn við það sem við ætluðum að púsla honum samanvið.  Það er sem ég segi, það er ekki hlaupið að því að vera pípari hér í HK!

Ég er næstum viss að við borðuðum í klúbbnum í kvöld, já ég held það bara og ég fékk mér örugglega einhvern indverskan rétt sem ég fékk leyfi til að tóna niður um einn Chili (styrkurinn er sýndur með Chili myndum), ég fór úr 3 í 2 og það var í góðu lagi og braggðgott með afbriggðum.  Komin heim uppúr hálftólf held ég!?  Það hefur mögulega verið í kvöld sem ég reyndi að tala við Steinu en það gengur brösulega þessi dægrin þar sem netsambandið er í steik heima í íbúð.

3.maí

Jæja þá er helginni lokið og brauðstritið tekið við hjá okkur flestum, ég strita fyrir mínu brauði að venju á tvíbytnunni bláhvítu en þó ekki Briggskipinu Blálilja sem eitt sinn var útvarpssaga á Rás1 minnir mig.  Þar sem ég er að skrifa þetta á föstudagskvöldi er nú ekki alveg víst að ég muni frá verki til verks hvað ég var að gera en finnst nokkuð trúlegt að það hafi tengst einhvers konar píparavinnu því mikið liggur fyrir af þeirri sortinni.  Dagurinn hófst á skokki með Steina og Huldu og ég er nú bara orðinn slarkfær í hreyfingum eftir misvelheppnaðar hreyfitilraunir eins og fyrri blogg bera með sér.  Batnandi manni og allt það.

Ajante hjálpari er með mér öllum stundum og hann er ekki svo galinn kallinn sá, maður verður stundum að nota barnaskóla ensku á hann því hann er nú ekki sleipur í enskunni en hann kemur því í verk sem maður biður hann um þó stundum sé ryk- og óhreinindaþröskuldurinn ögn lægri en hjá mér og öðrum sem málið varðar þannig að „finished“ kemur nú stundum aðeins of snemma hjá honum blessuðum.  En hann tekur aðfinnslum mínum vel enda ég í fyrsta sæti á vinsældalista hans skilst mér.

Ekki má nú heldur gleyma því að Garðar vann með mér í dag og það verður nú að segjast að það er nú ekki alveg ónýtt að hafa hann innan og/eða utanhandar svona annað veifið.  Ég brá mér í Mong kok ferð með Steina og Stjána og auðvitað þurfti ég að kaupa fittings sem síðan féll ekki í kramið hjá Bjarka en meir um það síðar, því ekki tók nú betra við þegar hann fór að versla.

Það var grillað hjá henni Huldu í kvöld eða öllur heldur kveikt í kjúklingum, því Hulda vann og matur brann eins og segir í kvæðinu og greinilegt að hún hefur sloppið alltof vel undan matseld uppá síðkastið og er farin að ryðga enda var hún ekki með bjór og þá heldur ekki typpi svo ekki var von að vel færi.  En maturinn bragðaðist vel, hvítvínið var ekki svo slæmt heldur.  Ég lét mig hverfa eftir matinn uppá efri hæð að sinna smá erindum, láðist að láta vita af ferðum mínum svo fólk hélt að ég væri farinn heim svo lítið fór nú fyrir mér.  Bjarki kom seint um kvöldið og var alsæll eftir Þríþrautarkeppni á Filipseyjum þar sem hann náði þeim undraverða árangri að klára þrautina á undan öllum hinum sem ekki voru á undan honum og þeir voru nú bara alveg 20 talsins, til hamingju frændi.

Það þurfti nú auðvitað að ræða báta drykklanga stund en síðan fengum við okkur bíltúr og sátum drykklanga stund að drykkju þriggja bjóra á pöbbi niðri í bæ (Sai kung) og spjölluðum, ég, Pete Glas og Bjarki, sá síðastnefndi var nú reyndar slakari við sötrið en ég og sá þýski.  Þessa nóttina fór ég semsé ekki í rúmið fyrr en klukkan 3.30 og eldsnemma á fætur!!!

2.maí

Sunnudagur rennur oft upp bjartur og fagur, nema helst þegar maður ætlar að gera eitthvað úti við en það á þó sérstaklega við heima á okkar ágæta Ísalandi.  Nú nú, dagurinn rann upp bjartur og fagur með sól og blíðu og það fer hlýnandi með hverjum degi.  Nú skyldi stefnt til útilegufólksins í nafnlausu víkinni (það eru nokkrar myndir úr þeirri ferð á leið inná síðuna).  Þangað varð aðeins komist með bátkænu eða spíttbáti og auðvitað drifum við okkur útí hann eftir að hafa samþykkt fyrsta verð sem skipstjórinn fór fram á, það fannst honum og öðrum nærstöddum alveg magnað og hann leyfði m.a.s. tveimur vinum sínum og (örugglega) stórsmyglurum að fljóta með á okkur kostnað (ekki það að ég hafi borgað!).  Öldurnar klofnar á leiðinni á fullri ferð og ekkert gefið eftir í baráttunni við Unnarfalda enda komumst við fljótt á leiðarenda.  Þar fundum við brátt útilegufólkið í góðu yfirlæti, Starri í ekta Survivor hafði sofið úti þar til pabbi hans bar hann inn í tjald og pilturinn sá var nú ekki kátur með föður sinn því hann hafði tekið með allskonar óþarfa sem átti ekkert erindi í Survivor útilegu enda át hann engisprettur og kuðungakjöt, kannski ekki með bestu lyst en át engu að síður.

Ströndin geymdi okkur einhverja stund og nokkrum sólstöfum og sjóböðum síðar röltum við okkur yfir að veitingastað og fengum okkur í svanginn, það er nú ekki laust við að það hafi verið farið offari í pöntunum því maturinn hefði dugað í amk tvo daga held ég!!  Heim var haldið með sama dalli og eitthvað tróð ég í mig af mat en man ekki í svipinn (frekar en fyrri daginn) hvað og hvar það var.

2.maí

Sunnudagur rennur oft upp bjartur og fagur, nema helst þegar maður ætlar að gera eitthvað úti við en það á þó sérstaklega við heima á okkar ágæta Ísalandi.  Nú nú, dagurinn rann upp bjartur og fagur með sól og blíðu og það fer hlýnandi með hverjum degi.  Nú skyldi stefnt til útilegufólksins í nafnlausu víkinni (það eru nokkrar myndir úr þeirri ferð á leið inná síðuna).  Þangað varð aðeins komist með bátkænu eða spíttbáti og auðvitað drifum við okkur útí hann eftir að hafa samþykkt fyrsta verð sem skipstjórinn fór fram á, það fannst honum og öðrum nærstöddum alveg magnað og hann leyfði m.a.s. tveimur vinum sínum og (örugglega) stórsmyglurum að fljóta með á okkur kostnað (ekki það að ég hafi borgað!).  Öldurnar klofnar á leiðinni á fullri ferð og ekkert gefið eftir í baráttunni við Unnarfalda enda komumst við fljótt á leiðarenda.  Þar fundum við brátt útilegufólkið í góðu yfirlæti, Starri í ekta Survivor hafði sofið úti þar til pabbi hans bar hann inn í tjald og pilturinn sá var nú ekki kátur með föður sinn því hann hafði tekið með allskonar óþarfa sem átti ekkert erindi í Survivor útilegu enda át hann engisprettur og kuðungakjöt, kannski ekki með bestu lyst en át engu að síður.

Ströndin geymdi okkur einhverja stund og nokkrum sólstöfum og sjóböðum síðar röltum við okkur yfir að veitingastað og fengum okkur í svanginn, það er nú ekki laust við að það hafi verið farið offari í pöntunum því maturinn hefði dugað í amk tvo daga held ég!!  Heim var haldið með sama dalli og eitthvað tróð ég í mig af mat en man ekki í svipinn (frekar en fyrri daginn) hvað og hvar það var.

1.maí

Það var nú ekki verkalýðslegur dagur í dag hér á Pollinum fyrir utan Sai Kung, öðru nær.  Hulda Þórey hafði nefnilega fengið þá bráðgóðu hugmynd að smala saman Kópaskersbúum og nærsveitungum í allsherjarvinnu um borð í bátnum.  Það var nú heldur betur handagangur í öskjunni og mikið gert þann daginn, ekki svo að skilja að lítið hafi gerst hina dagana, nei nei og sei sei.  Frá Kópaskeri voru mætt þessi: Garðar föðurbróðir og faðir, Hulda Þórey dóttir, móðir með og án ljóss, Rebekka Kristín einnig dóttir og lífskúnstner og að síðustu stórsnillingurinn sköruglegi Eggert Marinósson, bróðursonur, faðir og faglegur ráðunautur sumra.  Aukinheldur var þarna staddur Eyfirðingurinn Kristján Garðarsson heimshornaflakkari og skútueigandi, ennfremur Pusba, Rosa og Ajante frá Sri Lanka (hjálparar).  Þetta var semsé aldeilis ljómandi dagur og tveimur dögum síðar kom í ljós að bátseigendur voru hrærðir eins og KEA skyr þegar þau fréttu hvað hefði farið fram og við sögðum, eða hugsuðum: Verði ykkur að góðu gott fólk.

Að dagsverki loknu skyldi nú haldið í útilegu og það kann nú að hljóma kyndulega í eyrum hins heimóttarlega Frónbúa að það sé hægt að fara í útilega þó ekki sé við frostmark og grýlukerti drjúpi af hverju strái (sem er nú reyndar gott útí whiský-ið!).  Planið var semsé að fara til móts við Steindór, Starra og Freyju sem höfðu farið í vík eina sem heitir ósköp hljómfögru nafni sem ég man ekki í svipinn en er samt mikils virði þó að hún heiti ekki neitt í bili.  En þau plön þurftu náttúrulega að hrynja en þó ekki til stórra skaða, ég man ekki betur en að við gerðum gott úr því og hættum við í bili en ákváðum að hitta þau frekar á morgun, við hljótum að hafa borðað einhvers staðar en ég man ekkert hvar eða hvað endar er það nú ekki stærsta málið... sjáumst í fyrramálið á nýjum slóðum.

Tafir á skrifum - afsakið hlé !

hæ og hó, svona til að gera biðina eftir skrifum mínum bærilega þá set ég inn nokkrar myndir, þær tala nú sínu máli greyin og þurfa ekki mitt liðsinni að svo stöddu.

30.apríl

Nú fórum við í lengri göngutúr en venjulega og tókum Ronju og Arthúr með, Ronju í síðasta sinn.  Arthúr er virðulegur hundur og ekkert raskar ró hans, Ronja er aftur á móti hvolpaleg ennþá og á ekki of gott með að hlýða nema þegar það hentar henni.  Við ákváðum að fara útúr garðinum og freystuðumst til þess að leysa Ronju og þar sem við ætluðum meðfram götu og ofaní Sai Kung þurftum við að ná henni aftur en það gekk bara engan veginn og hún hljóp útundan sér í allar áttir og þá helst útá götu, án þessa að líta í kringum sig, það slapp þó enda umferðin lítil og hæg.

Eftir langa göngu komum við að rótum KILL HILL sem ég lenti í návígi við í hlaupatúrnum um daginn en hún hafði styst einhver ósköp og var bara árennileg núna, kannski var það sökum þess að við gengum upp hana.  Fínasti morgunverður eftir göngu að venju og síðan tók bátasmíðin við hug mínum og hjarta.

Bjarki bauð mér í klúbbinn í hádeginu.  Vinur hans Pete Glas frá Þýskalandi var þar með honum, hressilegur náungi og skemmtilegur.  Aftur útí bát, fórum yfir eitt og annað.   Vorum í miðjum klíðum að finna útúr sturtuvandamálum þegar síminn hringdi, í símanum var Strúlla og var greinilega mikið niðri fyrir enda ekki undarlegt; það hafði verið ekið á hana Ronju (rétt eins og ég hafði verið að spá um morguninn að gæti gerst), hún hafði víst verið að forða sér frá stórum, ljótum hundum og hljóp í veg fyrir MiniBus.....greyið skinnið lifði það ekki af og það er því sorg á okkar bæ.  Blessuð sé minning hennar, ég náði nokkrum góðum stundum með henni og annar inniskórinn ögn lakari stund.

Um kvöldið fórum við síðan loksins inní Hong Kong, þ.e. borgina, og mér fannst hún sérlega tilkomumikil í myrkrinu, allir þessir skýjaklúfar með öll sín ljós er falleg sjón.  Bjarki þurfti að koma við í hjólabúð til að kaupa tösku utan um hjólið svo að hann gæti flutt hana með flugi þegar Ironman keppni skyldi skunda til, það var skemmtileg heimsókn því Bjarka vantaði hitt og þetta og afgreiðslustrákurinn spurði að hinu og þessu og það eina sem Bjarki virtist vita var að hjólið héti Cannondale, því hann svaraði öllum spurningum „Cannondale“ og er hann þó óvitlaus strákurinn.  Piltinum í búðinni var greinilega skemmt því að allir voru við sérlega fyndnir og skemmtilegir, Íslendingarnir 2 og Þjóðverjinn og svo lumaði hann sjálfur á ágætishúmor.

Loks hafðist nú innkaupaleiðangurinn af og við héldum á móts við Huldu, Rebekku, Stjána og Garðar föðurbróður og föður þeirra fyrir þá sem ekki þekkja til, sem kom núna seinni partinn.  Við hittumst á stað sem allir verða að sjá skilst mér og heitir Di Vino ef mig misminnir ekki.  Þar fengum við ágætan mat og bjór (mikið notað orð „bjór“ í þessu bloggi!!!), svo ók Hulda mér og Stjána heim í opnum blæjubíl, Bjöllu, og æPotturinn þrumaði íslenskri tónlist útum borg og bý og við sungum hástöfum með, byrjuðum á „Ég er kominn heim“ og þótti bara gaman.  Sem betur fer ók Hulda soldið hratt því að við vorum alveg í spreng strákarnir og vorum ferðalokum fegnir því þá gátum við létt á okkur.

Góða nótt.